Quantcast

Το πρωτάθλημα της Νάπολι και ο τρόπος που ήρθε είναι ανάσα για το κανονικό ποδόσφαιρο

33 χρόνια μετά ο ιταλικός Νότος πήρε την εκδίκησή του

Το σφύριγμα της λήξης του Ουντινέζε-Νάπολι ήταν η οριστική σφραγίδα σε κάτι που είχαμε καταλάβει εδώ και μήνες ότι θα γίνει. 33 χρόνια μετά τον τελευταίο της τίτλο, η Νάπολι βρέθηκε ξανά στην κορυφή του ιταλικού ποδοσφαίρου. Όσο όμως κι αν το περιμέναμε, τα συναισθήματα που δημιούργησε η χθεσινή βραδιά ήταν ανεκτίμητα. Όχι μόνο για τους φίλους της ομάδας που λυτρώθηκαν μετά από τόσα χρόνια, αλλά και για όσους ελπίζουν ακόμα ότι το ποδόσφαιρο μπορεί να δικαιώνει ομάδες που δεν χτίζονται με δισεκατομμύρια, αλλά με καύλα, μεράκι, ακόμη και με τύχη αν θέλετε. Και ναι αυτό είναι δικαίωση

 

Ήταν ένας Νιγηριανός, ένας Γεωργιανός και ένας Νοτιοκορεάτης

Στο τέλος του περσινού καλοκαιριού όλοι αναρωτιόντουσαν ποια εκ των Μίλαν και Ίντερ θα κατακτήσουν το πρωτάθλημα και αν η Γιουβέντους θα καταφέρει να μπει σφήνα ανάμεσά τους. Κάποιοι πιο ψαγμένοι έβαζαν στην κουβέντα και τη Ρόμα του Μουρίνιο που μετά τις μεταγραφές των Ντιμπάλα και Βαϊνάλντουμ έμοιαζε σαν ένα αρκετά επικίνδυνο αουτσάιντερ. Στον ιταλικό νότο μόνο κάποιος εντελώς γραφικός θα μιλούσε για πρωτάθλημα της Νάπολι. Οι κανονικοί έβλεπαν που πάει το έργο και δικαιολογημένα έκραζαν τη διοίκηση. Την περασμένη σεζόν η ομάδα είχε διεκδικήσει σχεδόν μέχρι τέλους το πρωτάθλημα, όμως στο φινάλε λύγισε και δεν μπόρεσε να ακολουθήσει το τέμπο των Μίλαν και Ίντερ.

Οι στυλοβάτες των προηγούμενων ετών και ηγέτες της ομάδας άρχισαν να φεύγουν ο ένας μετά τον άλλο. Ο Ινσίνιε πήγε για πρόωρη σύνταξη στον Καναδά, ο Κουλιμπαλί για το βήμα παραπάνω στην Τσέλσι (πεθάναμε στα γέλια), ο Φαμπιάν Ρουίθ για τον ίδιο λόγο στην Παρί και ο Μέρτνες στην Γαλατά. Με πιο απλά λόγια το καλοκαίρι η Νάπολι έχασε τους δύο πρώτους σκόρερ της ιστορίας της, τον καλύτερό της αμυντικό και τον κορυφαίο χαφ της. Την ίδια στιγμή οι πιο λαμπερές μεταγραφές της ήταν ο Γεωργιανός Χβίτσα Κβαρατσχέλια από τη Ντιναμό Μπατούμι για δέκα μύρια και ο Νοτιοκορεάτης Κιμ Μιν Τζάε από τη Φενέρ για 18 μύρια. Ο πρώτος είχε εμπειρία μόνο από το ρώσικο και το γεωργιανό πρωτάθλημα και ο δεύτερος μετρούσε μόλις μία σεζόν στην Ευρώπη σε ηλικία 25 ετών. Τελικά αυτοί οι δύο μαζί με τον Βίκτορ Όσιμεν έμελλε να είναι εκείνοι που θα σπάσουν την κατάρα.

Τα σάρωσε όλα χωρίς να πηγαίνει για τίποτα

Στην πρώτη του χρονιά σε κορυφαίο επίπεδο ο Κβαρατσχέλια έμοιαζε σαν να παίζει στην αυλή του σπιτιού του. Οι εμφανίσεις του ήταν καθηλωτικές και μέσα σε ούτε ένα μήνα, έγινε ένα από τα καλύτερα εξτρέμ και ένας από τους πιο fun to watch παίκτες των ευρωπαϊκών γηπέδων. Έτσι συνέχισε μέχρι το φινάλε. Με 14 γκολ και 16 ασίστ σε 38 συμμετοχές δεν χρειάζεται να πούμε κάτι παραπάνω για να εξηγήσουμε πόσο κομβικός υπήρξε στη φετινή πορεία της Νάπολι. Αυτό που χρειάζεται να κάνουμε είναι να μιλήσουμε για το τι δίδυμο σχημάτισε με τον Βίκτορ Όσιμεν. Ο Νιγηριανός αγνόησε το ενδιαφέρον από τις μεγάλες ομάδες, έμεινε στην Νάπολι και σημάδεψε όσο κανείς το φετινό πρωτάθλημα. Τα 27 του γκολ έφεραν δεκάδες βαθμούς στην ομάδα και εκείνο της ισοφάρισης το ματς με την Ουντινέζε κλείδωσε τον τίτλο.

Ό,τι έκαναν αυτοί οι δύο στην επίθεση, έκανε ο Κιμ στην άμυνα. Συγκλονιστική σεζόν από ένα παλικάρι που ήρθε με το βαρύ φορτίο να αντικαταστήσει τον Κουλιμπαλί και έπαιξε όπως εκείνος στα prime του. Φυσικά πρωτάθλημα δεν παίρνεις μόνο με τρεις παίκτες να ξεχωρίζουν. Στο ύψος των περιστάσεων στάθηκαν και με το παραπάνω η αρχηγάρα Ντι Λορέντζο, τα σκυλιά του πολέμου Ανγκισά και Λομπότκα, ο αναγεννημένος Μερέτ και φυσικά ο πάντα ντελικάτος και καθοριστικός Ζιελίνσκι. Ωστόσο εκείνος που πραγματικά τρύπησε το ταβάνι του δεν ήταν άλλος από τον Λουτσιάνο Σπαλέτι. Ένας προπονητής με καλό όνομα και τίποτα παραπάνω στο ιταλικό ποδόσφαιρο που στα 64 του χρόνια δημιούργησε ένα σύνολο που παίζει μπάλα του σήμερα, ίσως και του αύριο και που είχε καθαρίσει τον τίτλο εδώ και μήνες.

Μια ανάσα για τον ιταλικό Νότο και όχι μόνο

Σε έναν ποδοσφαιρικό κόσμο που οι μεγάλες ομάδες γίνονται όλο και πιο ισχυρές ξοδεύοντας καράβια με εκατομμύρια για να φέρουν τους καλύτερους των καλύτερων, η Νάπολι παίρνει ένα πρωτάθλημα βγαλμένο από άλλες εποχές. Έγιναν όλα βάσει πλάνου; Όχι. Κάποια πράγματα σίγουρα της έκατσαν, όμως αυτό δεν έχει την παραμικρή σημασία. Είναι αρκετά ανακουφιστικό να βλέπεις ότι ακόμα και σήμερα μπορεί μια ομάδα να έρθει από το πουθενά και να το σηκώσει παίζοντας μάλιστα μπαλάρα και όχι κλεφτοπόλεμο.

Θα μπορέσει το κλαμπ να χτίσει πάνω στη φετινή πορεία και να κάνει ξανά πρωταθλητισμό του χρόνου; Άγνωστο, πιθανότατα όχι. Έχει όμως το δικαίωμα να ελπίζει ότι μπορεί να τα καταφέρει. 33 χρόνια μετά τη χρυσή εποχή του Ντιέγκο το καμάρι του ιταλικού νότου βρίσκεται ξανά στην κορυφή. Σε μια πόλη που ζει και αναπνέει για την ομάδα και το ποδόσφαιρο οι χθεσινές εικόνες κόβουν την ανάσα. Μπορεί η Νάπολι να έχει μόλις τρία πρωταθλήματα και να μην ανήκει στους μεγάλους της Ιταλίας, όμως σε μια χώρα που τα σκάνδαλα έχουν γίνει συνήθεια στο ποδόσφαιρό της, ό,τι κερδίζει το κερδίζει επειδή το αξίζει. Έτσι γινόταν στα χρόνια του Ντιέγκο, έτσι έγινε και τώρα.

Best of internet