Επιτέλους, έχουμε μια αυθεντικά, πραγματικά, αληθινά καλή μεταφορά video game στην οθόνη. Τουλάχιστον κρίνοντας από τα πρώτα δύο επεισόδια που έχουμε δει μέχρι στιγμής. Είναι πλέον βέβαιο πως το The Last of Us του HBO θα αποτελέσει ένα αγαπημένο εβδομαδιαίο τηλεοπτικό ραντεβού το επόμενο διάστημα, είτε έχεις παίξει το κλασικό πια video game της Naughty Dog είτε όχι. Σημειώνουμε δε ότι το παιχνίδι μεταφέρθηκε στην τηλεόραση από τον δημιουργό του, Neil Druckmann, σε συνεργασία με τον Craig Mazin που μας έδωσε το Chernobyl πίσω στο 2019, και με το πρωταγωνιστικό καστ των Pedro Pascal και Bella Ramsey, αμφότερων παλαιμάχων του Game of Thrones.
Για να μην ξεχνιόμαστε, όμως, πέρα από μια πετυχημένη μεταφορά video game (ενός εξαιρετικά cinematic video game άλλωστε) το The Last of Us είναι επίσης ένα κλασικό δείγμα zombie apocalypse μυθοπλασίας. Το μετα-αποκαλυπτικό δράμα των Joel και Ellie πυροδοτείται από την παγκόσμια πανδημία που προκάλεσε μια μετάλλαξη του μύκητα Cordyceps. Το αποτέλεσμα είναι ότι λίγο πολύ ο ανθρώπινος πολιτισμός έχει καταστραφεί, και ένα μεγάλο μέρος της ανθρωπότητας έχει μετατραπεί σε ζόμπι με κανιβαλιστικές ορέξεις. Ε, δεν ήθελε και πολύ, μας άνοιξε κι εμάς η όρεξη να επιστρέψουμε στην τεράστια παράδοση του zombie apocalypse κινηματογράφου.
Φυσικά, οι αισθητικές και πολιτικές συνδηλώσεις των ζόμπι είναι πολύ έντονες. Η αναπαράσταση των ζόμπι στο σινεμά με όρους λιγότερο ή περισσότερο συγκαλυμμένης αλληγορίας έχει τεράστια, συνεχή ιστορία πίσω της, αλλά έχει κι ένα σημείο τομής. Μέχρι τα τέλη των 60s, χοντρικά, τα ζόμπι αναπαρίστανται στον κινηματογράφο είτε ως λευκή πρόσληψη των θρησκευτικών παραδόσεων της Καραϊβικής είτε ως στοιχεία ενός μοχθηρού εξωγήινου σχεδίου επιστημονικής φαντασίας. Από τα 70s κι έπειτα, όμως, σταδιακά αρχίζει να κυριαρχεί η αλληγορική χρήση των ζόμπι, και κυρίαρχα η χρήση τους ως μεταφορά για τη μαζική κοινωνία και την τάση του καπιταλιστικού πολιτισμού ευρύτερα να μετατρέπει την ανθρώπινη δραστηριότητα σε αντικείμενο και τους ίδιους τους ανθρώπους σε μηχανές παραγωγής και κατανάλωσης την ώρα που ευαγγελίζεται την ελευθερία βούλησης και επιλογής.
Όπως γράφαμε και στο αφιέρωμά μας στον τεράστιο George A. Romero: “Οι ζωντανοί νεκροί της ταινίας του δεν έχουν σχέδιο, δεν έχουν κίνητρο, δεν έχουν αφέντη. Δεν προμηνύεται η αποκάλυψη, βρισκόμαστε ήδη εντός της από το πρώτο δευτερόλεπτο. Δεν ερμηνεύεται η καταστροφή, απλά βιώνεται”. Κι αυτό, πριν καν φτάσουμε να συζητάμε για το πεδίο της αλληγορίας, έχει ήδη μια εκκωφαντική κυριολεξία. Οι νεκροί κυνηγάνε τους ζωντανούς – πράγμα σημαντικό, βαρύ, ουσιαστικό από μόνο του. Μέσα από αναπαραστάσεις σαν κι αυτές, εδραιώθηκε κατά έναν τρόπο στην κινηματογραφική γλώσσα ότι η ζόμπι αισθητική αποτελεί ένα ντε φάκτο σημείο συνάντησης τόσο της σκληρής, χοντροκομμένης, αιματηρής, campy σάτιρας όσο και της κοινωνικής κριτικής απέναντι στις κυρίαρχες καταναλωτικές ιδέες και την κυρίαρχη μικροαστική ηθικής της καπιταλιστικής κοινωνίας (μέσα από μυαλά που χύνονται και τρώγονται, πάντα).
Κυρίως όμως, για να μην ξεχνιόμαστε, ο zombie κινηματογράφος είναι fun. Διαολεμένα, απέθαντα fun. Από τις πιο τελειωμένες b-μουβιές μηδενικού μπάτζετ μέχρι τις πυκνές arthouse αλληγορίες κι από τα σατιρικά horror-comedy μέχρι τα μπλοκμπαστερικά pop φαινόμενα, υπάρχει κάτι ακαταμάχητο στη zombie μυθολογία και τυπολογία. Ακόμα κι οι ίδιες οι συμβάσεις του είδους και ο (κινηματογραφικός ή κριτικός) διάλογος πάνω σ’ αυτές, όπως πχ για την κινησιολογία ή την διατροφή των νεκροζώντανων, έχουν έναν πηγαία απολαυστικό χαρακτήρα που εξασφαλίζει στο genre μια cult αύρα ακόμα και σε κατά τ’ άλλα clean and cut εκδοχές. Καθώς λοιπόν το είδος δεν έχει σταματήσει να μας τροφοδοτεί με καλές και διασκεδαστικές ταινίες, είπαμε να χρησιμοποιήσουμε σαν αφορμή το The Last of Us και να σας παρουσιάσουμε τις 20 καλύτερες zombie ταινίες όλων των εποχών. Απολαύστε ψύχραιμα και υπεύθυνα, με την κατάλληλη μουσική υπόκρουση φυσικά.
Γνήσιο μερακλίδικο nazisploitation με ζόμπια, πολύ απολαυστική ταινία. Εναλλακτικά, τσεκάρετε το Overlord του 2018.
Από τις πρώιμες δυνατές ζόμπι αλληγορίες, το φιλμ του Bob Clark αποτελεί ένα αιχμηρό σχόλιο για τη γενιά του Βιετνάμ.
Απ’ τα καλύτερα δείγματα του σύγχρονου post-apocalyptic/horror σινεμά, τσεκάρετε άφοβα.
Υποτίθεται πως είναι η χειρότερη ταινία όλων των εποχών, κι αυτό από μόνο του είναι λόγος για να την δείτε. Εναλλακτικά αναζητήστε και το επίσης ανίερο Creature with the Atom Brain.
Απρόσμενα ποιητικό και μελαγχολικό zombie film, χωρίς να λείπει η σάτιρα και το gore.
Ορόσημο για την αναβίωση του είδους στα 00s, προφανώς, μαζί με ταινίες όπως το Zombieland, το Slither και το Planet Terror. Δεν χώραγαν όλα στη λίστα, οπότε τα στριμώχνουμε εδώ εν είδει honorable mention.
Χιπισμός, ανεμελιά, 70ίλα και ζόμπι. Τι άλλο να ζητήσει κανείς; Α, και ένα εξαιρετικό sample εδώ.
Από τα καλύτερα πράγματα που μας έχει δώσει το είδος την τελευταία δεκαετία. Μακάρι και το sequel να ήταν τόσο καλό.
Μάλλον η πιο αρχετυπική από τις 80s σάτιρες του είδους, μαζί με το Night of the Comet, επιτρέψτε μου να προσθέσω.
Ακόμα και στις (συγκριτικά) μέτριες στιγμές του, ο John Carpenter των 80s παρέμενε καλύτερος από τους περισσότερους εκεί έξω.
Είναι ζόμπι, χωρίς να είναι τρόμος. Απλά, οι νεκροί ξυπνούν και επιστρέφουν. Ένα από τα πιο ενδιαφέροντα πειράματα που έχουμε δει στο είδος τις τελευταίες δεκαετίες. Αν παραμείνουμε Γαλλία, τσεκάρετε επίσης Zombi Child και The Night Eats the World.
Πανέξυπνο, χειροποίητο, απολαυστικότατο. Δεν θα πω τίποτα άλλο για να μην το χαλάσω, απλά δείτε άμεσα.
Κλασικά μερακλής, ακραίος και θανατηφόρα ερωτικός, ο Jean Rollin παραδίδει εδώ ίσως την πιο τραγική και βαθιά ταινία του.
Από τα μεγαλύτερα cult classics του είδους, από έναν μάστορα του τρόμου σαν τον Lucio Fulci.
Πρώιμο ορόσημο του genre από τον μετρ των low-budget genre films της RKO, Jacques Tourneur. Από κοντά ακολουθεί και το White Zombie του 1932 με τον Bela Lugosi. Επίσης, αποτέλεσε έμπνευση για αυτό το μουσικό διαμάντι.
Πολύ πριν τον Άρχοντα, στις μερακλίδικες genre μέρες του, ο Peter Jackson παρέδωσε ένα εξαίρετο δείγμα ζόμπι κωμωδίες για όλη την (νεκροζώντανη) οικογένεια.
Ε, τι να λέμε τώρα. Edgar Wright και Simon Pegg αγγίζουν την ψυχούλα μας, ακόμα και σε εκδοχή zombie apocalypse. Αφού μιλάμε για genius αγγλίλες των 00s, ας θυμηθούμε εδώ και το εξαίρετο τηλεοπτικό Dead Set.
Πρώιμος χειροποίητος daddy David Cronenberg σε ένα ψυχολογικά ασφυκτικό και πολιτικά αιχμηρότατο φιλμ σωματικού τρόμου.
Είναι παράξενο που μια από τις καλύτερες μεταφορές H.P. Lovecraft (η καλύτερη βασικά) είναι κωμωδία τρόμου, αλλά τι να κάνουμε, έτσι είναι το έπος του Stuart Gordon.
Εδώ το βγάλαμε καλύτερη ταινία τρόμου ever, δεν θα το βάζαμε στην κορυφή των ζόμπι (μαζί με το εξαιρετικό του sequel); George A. Romero φυσικά, τι άλλο. Εκεί που ξεκίνησαν όλα.
