Ναι, υπήρχε κατάρα. Δεδομένου ότι η μαζικοποίηση του gaming ως βασική μορφή οικιακής ή/και online διασκέδασης στη λαϊκή κουλτούρα είναι σχετικά πρόσφατη, ήδη έχουμε δει πολλές απόπειρες μεταφοράς video games στη μεγάλη (αλλά και τη μικρή) οθόνη. Ήδη από τις αρχές των 90s, το Hollywood έχει επιχειρήσει επανειλημμένα να αντλήσει υλικό από τη μυθοπλασία και τη μυθολογία του gaming, κι η συνεχής αποτυχία του να φτιάξει καλές ταινίες μ’ αυτό το υλικό δεν το έχει εμποδίσει καθόλου να συνεχίζει ακάθεκτο την προσπάθεια. Πράγμα απόλυτα λογικό, αν μας ρωτάτε, αφού το gaming είναι από μόνο του μια πολιτιστική βιομηχανία μεγατόνων (και δισεκατομμυρίων), άρα δεν υπάρχει τίποτα πιο λογικό από την επιθυμία των μεγάλων στούντιο να μεταφράσουν αυτό το μαζικό φαινόμενο σε κινηματογραφική μορφή. Στα χαρτιά, τουλάχιστον, οι δυνατότητες αξιοποίησης και κερδοφορίας είναι σχεδόν άπειρες.
Κι όμως, αποτυγχάνουν. Σχεδόν πάντα. Σίγουρα εκτιμάμε την cult υφή που έχουν οι video game ταινίες της παιδικής μας ηλικίας (από το παραισθησιογόνο Super Mario Bros μέχρι τα απολαυστικά σάπια Street Fighter και Mortal Kombat), αλλά από ένα σημείο και μετά το πράγμα άρχισε να γίνεται ανυπόφορο. Κι αν τα franchises τύπου Resident Evil ή Tomb Raider απλά από ένα σημείο κι έπειτα έγιναν προβλέψιμα κι αναμενόμενα μέσα στην πλαστική τους μετριότητα (χωρίς ευτυχώς να παίρνουν και πολύ σοβαρά τον εαυτό τους), κάθε νέα «φιλόδοξη» απόπειρα γινόταν όλο και πιο απογοητευτική. Μιλάμε φυσικά για κάτι Silent Hill, για κάτι Max Payne, για κάτι Hitman, για κάτι Prince of Persia, για κάτι Assassin’s Creed και για κάτι Warcraft. Πραγματικά, απ’ όλα αυτά μαζί χίλιες φορές η fan-made ταινία Uncharted.
Είναι κρίμα, αγαπητές φίλες κι αγαπητοί φίλοι, γιατί κατά τ’ άλλα αν αφήσουμε το πεδίο των adaptations τότε οι σχέσεις ανάμεσα στο σινεμά και στο gaming είναι πολύ καλές. Για την ακρίβεια, ήδη από τα 80s είχαμε μια χαρά pop ταινίες που ενσωμάτωναν τις καινοτομίες των video games στην θεματολογία τους, από το Tron και το WarGames μέχρι το The Last Starfighter και το The Lawnμower Man. Αυτή ήταν μια δυναμική που συνεχίστηκε και τις επόμενες δεκαετίες, παράγοντας άλλοτε όμορφα αποτελέσματα (eXistenZ και Wreck-It Ralph) κι άλλοτε λιγότερο πετυχημένα (Pixels και Ready Player One). Παράλληλα, είχαμε τηλεοπτικά και κινηματογραφικά προϊόντα που προσπαθούσαν να πειραματιστούν και να αντλήσουν έμπνευση από την ίδια την εμπειρία του gaming και των video game αφηγηματικών δομών προκειμένου να πουν τις ιστορίες τους, από το Scott Pilgrim vs. the World και το Black Mirror: Bandersnatch μέχρι το We Are Little Zombies ή ακόμα και το Dunkirk.
Κι είναι δυο φορές κρίμα, θα μας επιτρέψετε να πούμε, γιατί τα video games είναι μια μορφή τέχνης (ναι, είναι) που συχνά συνομιλεί ποικιλοτρόπως με την κινηματογραφική γλώσσα. Υπάρχουν games που καταφέρνουν να χτίσουν ατμόσφαιρα αξιοζήλευτη ακόμα και για σκηνοθέτες ιδιαίτερα εκλεπτυσμένους υφολογικά. Υπάρχουν games με μεγάλη αφηγηματική φιλοδοξία και εντυπωσιακό world-building, με τρόπο κάπου-κάπου εφάμιλλο των πλουσιότερων fantasy και sci-fi κινηματογραφικών μύθων. Υπάρχουν games με θεματική πολυπλοκότητα που αγγίζουν ζητήματα φιλοσοφίας, πολιτικής και επιστήμης με τρόπο που ενίοτε ξεπερνάει χαλαρότατα τον μέσο όρο της χολιγουντιανής κοινοτοπίας. Και δε μιλάμε βέβαια μόνο για games που μας μεγάλωσαν, σαν τα κλασικά adventure ή το Final Fantasy, αλλά και σύγχρονα υπερφιλόδοξα παιχνίδια σαν το Bioshock και το Death Stranding. Έτσι κι αλλιώς, πρέπει να είναι κάποιος μάλλον αρκετά αφελής ή κακοπροαίρετος για να μην βλέπει καθόλου τον πολιτισμικό και ανθρωπολογικό πλούτο που ανέδειξε το gaming. Αν δεν πιστεύετε εμάς, διαβάστε κι αυτά που λέει ο Charlie Brooker, δημιουργός του Black Mirror. Ή, ακόμα καλύτερα, δείτε τα:
Η παραπάνω κατάρα, λοιπόν, έσπασε λίγο πριν την εκπνοή του 2019 – όχι στη μεγάλη οθόνη αλλά στη μικρή. Με το The Witcher. Έϊ, μισό λεπτό, σημαίνει μήπως αυτό ότι το The Witcher είναι τέλειο; Όχι, δεν σημαίνει. Η παραγωγή του Netflix όμως, σε αντίθεση με τις προηγούμενες δύο μεταφορές σε σινεμά και τηλεόραση (αμφότερες με τον τίτλο The Hexer), καταφέρνει μερικά πράγματα που μας κάνουν αισιόδοξους για το μέλλον. Παίρνοντας το πρωτογενές υλικό του συγγραφέα Andrzej Sapkowski, όπως αυτό αποκρυσταλλώθηκε και λατρεύτηκε μαζικά μέσα από την σειρά video games της CD Projekt Red (απ’ την οποία σημειωτέον περιμένουμε κι ένα Cyberpunk 2020), η streaming πλατφόρμα έφτιαξε ακριβώς εκείνη τη σειρά που χρειαζόταν ώστε να αναπτερωθεί κάπως η ελπίδα για το μέλλον των μεταφορών παιχνιδιών στην οθόνη.
Όχι ότι δεν υπάρχουν προβλήματα με τη σειρά. Μπορεί η παραγωγή να είναι χολιγουντιανών προδιαγραφών, ο Henry Cavill να είναι απολαυστικός, το Toss A Coin to Your Witcher να είναι κολλητικότατο, η Lauren Schmidt Hissrich να είναι showrunner με καλό βιογραφικό (West Wing, Daredevil, Umbrella Academy) κι ο σκηνοθέτης των cutscenes του παιχνιδιού Tomasz Bagiński να είναι executive producer της σειράς, αλλά το νέο τηλεοπτικό The Witcher έχει ένα βασικό πρόβλημα. Δυστυχώς, αντί να αφεθεί στο καλοφτιαγμένο και καλαίσθητο fantasy pulp, η σειρά ακροβατεί ανάμεσα στο αναζωογονητικό πλην συγκρατημένο campiness και το χιλιοφορεμένο dark and gritty ύφος με όλες τις grimdark κοινοτοπίες του και την συνήθως κούφια φιλοδοξία του σε αφήγηση και world-building (παρόλο που καταλήγει να απλοποιεί σε μεγάλο βαθμό τον κόσμο των games). Με άλλα λόγια, το ύφος της σειράς είναι συχνά αντιφατικό, ασυνεχές κι εν τέλει ατυχές.
Όπως και να ‘χει, δεν θα πούμε ψέματα, καλά περάσαμε. Ο κόσμος το λάτρεψε κι οι προοπτικές για το μέλλον δείχνουν προς την αισιοδοξία. Γι’ αυτό, λοιπόν, μας άνοιξε η όρεξη για να φαντασιωθούμε μια σειρά από video game μεταφορές στην οθόνη (μεγάλη ή μικρή, δεν έχουμε πρόβλημα). Ούτως ή άλλως, υπάρχουν κάμποσες τέτοιες ταινίες στον ορίζοντα, από το Sonic the Hedgehog και το reboot του Mortal Kombat μέχρι το Detective Pikachu 2 και το Call of Duty. Εμείς, παρόλα αυτά, είπαμε να φτιάξουμε την δική μας λίστα κι έτσι σας παρουσιάζουμε 10+1 φουλ κομπλέ pitches για video game ταινίες που θέλουμε να δούμε στο μέλλον, τώρα που ο δρόμος μοιάζει λίγο πιο ανοιχτός.
Γενικά, ευελπιστούμε σε σοβαρή western αναβίωση το επόμενο διάστημα, και το open world του παιχνιδιού προσφέρει άνετα μια ικανοποιητικότατη βάση για κινηματογραφική μεταφορά. Για σκηνοθέτη διαλέγουμε το Denis Villeneuve, γιατί έχει κάλλιστα τα φόντα να γίνει μεγάλος genre μετρ της δεκαετίας (εφόσον τα πάει καλά με το Dune βέβαια).
Το απόλυτο neo-noir (και neon-noir) game, ό,τι πρέπει για μια πολύχρωμα σκοτεινή αναπαράσταση του Μαϊάμι των 80s. Κι αφού το παιχνίδι επηρεάστηκε φουλ από το Drive του Nicolas Winding Refn, τότε δεν υπάρχει κανένας καταλληλότερος για να το αναλάβει (και να το κάνει ακόμα πιο αλλοπρόσαλλο, αν κρίνουμε από την περσινή σειρά του). Αν δεν γουστάρει, του δίνουμε και L.A. Noire δηλαδή.
ΟΚ, σίγουρα προβλέψιμο, αλλά θα θέλαμε πολύ να δούμε ένα crime comedy δια χειρός Shane Black τοποθετημένο μέσα στον κόσμο του GTA. Το έχει κάνει με το Lethal Weapon, το έχει κάνει με το Kiss Kiss Bang Bang, το έχει κάνει με το The Nice Guys. Ε, μπορεί να το κάνει ξανά.
Σίγουρα δεν είμαι ο μεγαλύτερος gamer στον κόσμο (ούτε καν δηλαδή), αλλά απ’ όσα έχω παίξει αυτό ήταν μάλλον το αγαπημένο μου για την περασμένη δεκαετία. Και θα ήθελα φουλ να δω μια ανεξέλεγκτη μεταφορά του από τον Panos Cosmatos που έχει δώσει ρέστα στην sci-fi και horror αισθητική με τα Beyond the Black Rainbow και Mandy. Αλλιώς, είμαστε ανοιχτοί και στο ενδεχόμενο του Alex Garland.
Βασικά, όχι, αυτήν την ταινία θέλουμε να κάνει ο Alex Garland. Και το Annihilation ήταν η τέλεια πρόβα τζενεράλε.
Σίγουρα πιο αδικημένο κινηματογραφικά απ’ όσο θα έπρεπε, το Silent Hill θα μπορούσε κάλλιστα να γίνει κινηματογραφικό horror διαμάντι. Μια πιθανή επιλογή θα μπορούσε να είναι ο folk horror αναβιωτής Ben Wheatly, αλλά τα λεφτά μας πάνε σε ένα θεοσκότεινο οικογενειακό horror δια χειρός Ari Aster. Ξέρετε, σαν το Hereditary.
Παίρνεις τον Harmony Korine. Του δίνεις ό,τι μπάτζετ ζητήσει (για ναρκωτικά κυρίως). Τον αφήνεις να βγάλει τον σκεητά που έχει πάντα μέσα του. Έχεις μια πυρετώδη ταινία Tony Hawk που δεν θα μπορέσει ποτέ να ξεχάσει κανένας. Εναλλακτικά, θα μπορούσε να λειτουργήσει και σαν sequel του Mid90s του Jonah Hill.
Μπορεί να μοιάζει ιδανικό για Tim Burton, αλλά δεν τον εμπιστευόμαστε πια. Αντίθετα, θέλουμε έναν David Lynch για να το κάνει το απόλυτο σκοτεινό, εφιαλτικό, σουρεαλιστικό διαμάντι που θα έπρεπε να είναι.
Θεωρητικά, μια ταινία Sims θα ήταν εγγυημένη αποτυχία. Όχι όμως αν την αναλάβει ο Charlie Kaufman για να φτιάξει ένα μεταμοντέρνο, αποδομημένο, καταθλιπτικό animated δράμα με ανθρωποειδή pixels που αποκτούν συνείδηση της μοίρας τους για να οδηγηθούν σε ένα 3D υπαρξιακό αδιέξοδο.
Ναι, μάλλον πρόκειται για το απόλυτο mindfuck game, οπότε θα μπορούσε αντίστοιχα να γίνει ταινία από τον άρχοντα του απόλυτου mindfuck σινεμά. Μιλάμε φυσικά για τον Shane Carruth του Primer και του Upstream Color. Ήδη περιμένουμε εδώ και μια 7ετία για τη νέα του ταινία εξάλλου.
Έχει τη θέση του +1 στη λίστα μας γιατί όντως ετοιμάζεται ταινία Metal Gear Solid, αλλά εμείς θα θέλαμε να γυρίσουμε τον χρόνο πίσω ώστε να πάρουμε τον John Carpenter στα ντουζένια του (ιδανικά τον Carpenter του Escape from New York) και να του δώσουμε το game να κάνει ό,τι θέλει μ’ αυτό. Έτσι κι αλλιώς, ο άνθρωπος είναι γνωστός gamer εδώ και χρόνια.
