Ναι, αυτό ήταν. Τέλειωσε άλλη μια χρονιά. Το σπρώξαμε και το 2022. Και κάπως έτσι, κατά τα έθιμα του δημοσιογραφικού και ψηφιακού οικοσυστήματος, ετοιμαζόμαστε να μαζέψουμε ό,τι συνέβη φέτος ώστε να καταρτίσουμε δύο, τρεις, πέντε λίστες με τα καλύτερα πράγματα που είδαμε φέτος. Ας συμπυκνώσουμε λοιπόν άλλο ένα έτος σε ένα άθροισμα από pop culture προϊόντα προς ταξινόμηση και κατανάλωση υπό τη μορφή ιεραρχικά δομημένης τακτοποίησης σε φθίνουσα κατάταξη. Λίστα, ούτως ειπείν, αν θέλετε.
Απ’ όλες παρα-κινηματογραφικές απολαύσεις, ή βασικά απ’ όλες τις μορφές δημιουργίας που εφάπτονται της κινηματογραφικής αλλά δεν εντάσσονται οργανικά σε αυτήν, η αγαπημένη μου η αφίσα. Στενά μιλώντας, η κινηματογραφική αφίσα πέφτει κάπου ανάμεσα στην τέχνη του design και την πρακτική του marketing, ενώ συχνά διασταυρώνεται με την φωτογραφία ή την ζωγραφική, χωρίς όμως να ταυτίζεται μαζί τους. Είναι ωραίο πράγμα η αφίσα, φίλες και φίλοι, και συνήθως την προτιμώ από το trailer, αν με ρωτάτε.
Όπως κάθε χρόνο, έτσι και φέτος κάτσαμε και χαζέψαμε ξανά μπόλικες από τις κινηματογραφικές αφίσες του 2022, έτσι ώστε να διαλέξουμε τις 10 που αγαπήσαμε περισσότερο – για διαφορετικούς λόγους την καθεμιά, αλλά όλες θα μπορούσαν δυνητικά να έχουν μια θέση στον τοίχο του σπιτιού μας. Ακολουθεί το top-10 μας, απολαύστε ψύχραιμα και υπεύθυνα.
Το τίμιο prequel του τίμιου X του τίμιου Ti West (πολλή τιμιότητα γενικά) είχε μια (καλά μαντέψατε) τιμιότατη αφίσα που απηχεί πετυχημένα το aesthetic των 70s horror films στα οποία έτσι κι αλλιώς αποτίει φόρο τιμής η ταινία. Γενικά το οπτικό marketing της A24 είναι πάντα προσεγμένο, κι εδώ το design studio Mocean έκανε ωραία δουλειά με την μορφή της Mia Goth.
Δεν έχουμε να πούμε πολλά εδώ. Η ταινία είναι αυτό που είναι. Κι επομένως η αφίσα είναι αυτό που είναι. Cocaine Bear. Αυτό μόνο, τίποτα άλλο. Μπράβο στους μερακλήδες του AV Print που έδωσαν αυτό που χρειαζόταν, τίποτα περισσότερο, τίποτα λιγότερο. Ανυπομονούμε για την ταινία τώρα.
Συνήθως δεν είμαι ιδιαίτερα fan των αφισών που χρησιμοποιούν φωτογραφίες, αλλά εδώ η επιβλητική μορφή του Joel Edgerton με την εξαίρετη πόζα και το δροσερό μαλλί δένει υπέροχα με την ομορφιά του λουλουδάτου pattern στο background. Κι αποτυπώνει καλά την αντίθεση που βρίσκεται στην καρδιά της ταινίας του Paul Schrader.
Γενικά το design στούντιο BOND είναι μανούλα στο να φτιάχνει αφίσες για χολιγουντιανά blockbusters που δεν μοιάζουν με κλασικές αφίσες για χολιγουντιανά blockbusters. Εδώ πχ έχουμε ένα poster για το The Batman που δίνει το vibe της κολασμένης emo προσέγγισης στον χαρακτήρα χρησιμοποιώντας ελάχιστα οπτικά στοιχεία. Και το κάνει έξοχα.
Πάντα μετράει ένα περίπλοκο και πρωτότυπο illustration σε μια κινηματογραφική αφίσα, κι ο James Jean εξελίσσεται σταδιακά σε μάστορα του είδους (θα τον συναντήσουμε ξανά παρακάτω). Εδώ ο Pinocchio του Guillermo del Toro γίνεται σκοτεινός και αλλόκοτος, όπως αρμόζει άλλωστε σε έναν Pinocchio ενός Guillermo del Toro.
Άλλο ένα εξαίρετο illustration για μια ταινία που περιμέναμε πώς και πώς, αλλά δυστυχώς μας απογοήτευσε κάπως. Παρόλα αυτά, η δουλειά της Marija Tiurina είναι καταπληκτική, και σίγουρα, παρότι στατική, αποτυπώνει πιο καλά το ζωηρό χάος του μυθιστορήματος του Don DeLillo απ’ ό,τι το κάνει ο Noah Baumbach στην ταινία.
Μάλλον η πιο εμβληματική αφίσα του 2022, ή τουλάχιστον αυτή που αναπαράχθηκε τις περισσότερες φορές ψηφιακά. Ούτως ή άλλως, μιλάμε για μια ταινία με γιγάντιο hype στις online κινηματογραφικές κοινότητες, κι η οπτική ταυτότητα του μαρκεταρίσματός σίγουρα έπαιξε ρόλο. Ξανά James Jean, παρεμπιπτόντως.
H Elizabeth Peyton είναι μια από τις πιο καταξιωμένες σύγχρονες Αμερικανίδες ζωγράφους, και το σήμα κατατεθέν της είναι η τρυφερή pop μελαγχολία. Ο πίνακας που φιλοτέχνησε για το Bones and All του Luca Guadagnino διαλύει τις φιγούρες των δύο πρωταγωνιστών σε μια ρευστή σύνθεση, και το αποτέλεσμα είναι μεθυστικότατο.
Απλά πράγματα: έχεις μια ιρανική ταινία, φτιάχνεις αφίσα με περσικό χαλί (#mirarakicore). Αυτό που έδωσε ακόμα μεγαλύτερη δύναμη στην οριενταλιστική punk αυθάδεια του σχεδίου του Danni Riddertoft όμως ήταν ότι η ταινία του Ali Abbasi συνέπεσε με το γιγάντιο κύμα φεμινιστικής διαμαρτυρίας για τον θάνατο της Mahsa Amini φέτος το φθινόπωρο.
Έτσι θέλω να είναι μια καλή κινηματογραφική αφίσα. Να παίρνει αφορμή από την ταινία, αλλά να κινείται ελεύθερα. Να είναι abstract, να είναι υπαινικτική, να είναι μυστηριώδης. Να σε προκαλεί, να λειτουργεί ως αίνιγμα, να αντιστέκεται στις ευκολίες της ερμηνείας και της αναπαράστασης. Το Nope του Jordan Peele δε με τρέλανε, αλλά η αφίσα του design studio LA, με τον υπόρρητο ερωτισμό της και την εξωγήινη αισθητική της (και μια υφή που σχεδόν μπορείς να την αγγίξεις) ήταν η αγαπημένη μου για το 2022.
